10 Shtator, 1467: Një Dielli i Zbehtë mbi Krujën

Era e ftohtë e shtatorit përplas në muret e kalasë, duke sjellë me vete një erë të hollë pluhuri dhe të tokës së thatë. Dielli, i zbehtë dhe i lodhur, nuk ka fuqinë e dikurshme që të ngrohë gurët e vjetër të Krujës. Kjo ditë, 10 shtatori i vitit 1467, nuk është një ditë e festave, as e betejave të gjalla. Është një ditë e heshtjes së thellë, e një heshtjeje që peshon mbi shpirtin tim si një gur i rëndë.

Lutem e lëshova dorën nga lufta, por lufta nuk më ka lëshuar mua. Ajo jeton në plagët e mia, në kujtimet e mia, në çdo frymëmarrje të ngadaltë që nxjerr nga mushkëritë e mia të lodhura. Vitet e fundit kanë qenë një rrjedhë e pafund e negociatave, e tradhtive të fshehura, e shpresave të shkrirë. Papa Pali II, me të gjithë premtimet e tij, duket se ka harruar se unë, Gjergj Kastrioti, jam ende gjallë. Ndërsa ai i mbush xhepat e tij me flori dhe intrigon në Vatikan, unë luftoj një betejë më të fshehtë, më të vështirë: betejën kundër sëmundjes.

Kjo sëmundje e tmerrshme, që po më grushullon nga brenda, më rrënon ngadalë. Më dridh eshtrat, më vret forcën, më vret shpresën. Doktorët, me mjetet e tyre të kufizuara, nuk mund të bëjnë shumë. Ata flasin për “ftohje të thellë”, për “ethet e vjeshtës”, por unë e di të vërtetën. Unë e ndiej atë në thellësitë e mia, në shpirtin tim të rëndë.

Edhe këtu, në këtë kalasë, e cila dikur ishte forca e Shqipërisë, ndihem i vetmuar. Njerëzit e mi, luftëtarët e mi besnikë, më shikojnë me sy të zymtë, duke u munduar të mos më tregojnë frikën e tyre të fshehur. Ata e shohin sëmundjen time, e kuptojnë se forca ime po zbehet, dhe kjo i tremb. Nuk i fajësoj. Ata kanë nevojë për një udhëheqës të fortë, dhe unë po bëhem vetëm një hije e asaj që dikur kam qenë.

Mendoj për familjen time, për Donikën, për fëmijët e mi. Ata janë të ardhmja ime, të ardhmja e Shqipërisë, dhe çfarë do të bëhen ata pa mua? Do të jenë të aftë të mbrojnë atë që unë kam fituar me aq sakrificë? Do të gjejnë forcën për të mbrojtur tokën e tyre nga pushtuesit e pamëshirshëm? Këto pyetje më ngecin në mendje, duke më shqetësuar më shumë se çdo dhimbje fizike.

Më kujtohet beteja e Nishit, triumfi i madh kundër ushtrisë së madhe osmane. Më kujtohet gëzimi i fitores, zemërimi i luftës, gjaku i derdhur… Por ato kujtime, sot, më sjellin vetëm dhimbje të thellë. Ato më kujtojnë se çfarë kam humbur dhe çfarë po humb.

Ndërsa mbrëmja bie, dhe yjet fillojnë të shfaqen në qiell, mendoj për vdekjen. Ajo nuk më tremb, por më shqetëson. Jo për veten time, por për Shqipërinë. Kush do të mbajë flamurin e lirisë kur unë të mos jem më? Kush do të ngrejë zërin kundër pushtuesit? Këto janë pyetje që më plagosin më shumë se çdo plagë fizike.

Kam luftuar për lirinë e Shqipërisë, kam sakrifikuar gjithçka për të. Dhe tani, në këtë fund të jetës time, i vetmi armik që nuk mund ta mposht është vdekja. Por edhe në këtë humbje, unë mbetem i vendosur. Shpresa ime është se lufta ime, sakrifica ime, do të ketë një kuptim. Se Shqipëria do të mbetet e lirë, se flamuri i saj do të valojë i paprekur mbi male dhe fusha.

Ky është ëndrra ime e fundit, dhe shpresa ime e vetme. Shpresojmë se dielli do të lindë përsëri mbi Krujën, edhe pas rënies sime. Shpresojmë se historia do të kujtojë Skënderbeun, jo vetëm si luftëtar, por edhe si njeri. Njeri që luftoi për atdheun e tij deri në frymën e fundit.